داوود پادشاه به تجارب گذشته زندگی اش می اندیشد و شک هایش که باعث شد دریابد که زندگی جدای از خدای زنده و حقیقی کاملا باطل و پوچ است. او زندگی را همچون سایه ای گذرا می دید؛ دعای او در این مزمور الگویی است برای نزدیک شدن به خداوند و یافتن او.