Metropolitan TabernacleElephant & Castle, London

به محض اینکه دربارۀ خدا فکر می‌کنیم، سؤالی که به ذهن همگی ما می‌آید این است که: «اگر خدایی هست، چرا اجازه می‌دهد تا جنگ به وقوع بپیوندد؟ چرا این همه رنج و بدبختی در دنیا وجود دارد؟ چرا باید رهبران دیکتاتوری ملت و جوانان خود را نابود و بیچاره سازند؟ و اگر (چنانکه مسیحیان بر این باورند) او خدای محبّت است، پس چرا اجازه می‌دهد بچه‌های ناقص‌الخلقه بدنیا بیایند و یا در زندانها شکنجه وجود داشته باشد؟»

به مراتب و در دوره‌های تاریخی مختلف، مردم این ایراد را از مسیحیان گرفته‌اند. مردم می‌گویند: ”چطور می‌توانیم مسیحیت را جدی بگیریم؟ این آئین، خیلی تنگ نظرانه (کوته فکرانه) است. برای مسیحی شدن باید خیلی ساده لوح بود. پیام مسیحیت آنقدر تنگ نظرانه و درهم و برهم است که پیروان آن باید مثل آن بشوند:– یعنی خیلی کوته بین و کم تجربه.“

شخصی را دو پسر بود. روزی پسر کوچک به پدر خود گفت، “ای پدر سهم اموالی را که باید به من رسد به من بده”؛ پس او مال و املاک خود را بر این دو تقسیم کرد و چندی نگذشت که آن پسر کوچکتر آنچه داشت جمع کرده به سرزمینی دور کوچ کرد و به عیاشی ناهنجار سرمایه خود را هدر داد. و چون تمامی را صرف کرده بود قحطی در آن سرزمین روی داد و او به احتیاج افتاد. پس رفته خود را به یکی از اهالی آن سرزمین پیوست.وی او را به املاک خود فرستاد تا خوکبانی کند. و آرزو داشت که شکم خود را از علوفه ای که خوکان می‌خورند سیر کند و هیچ‌کس چیزی به او نمی‌داد.

پاسخ این است که چنین نقطه نظرهای از مدافتاده‌ای، به عده‌ای از شکاکین قرن 19 برمی‌گردد. در آن روزها عده‌ای از نویسندگان “عقل گرا” چنان موجی از حملهٔ انتقاد علیه کتاب مقدّس راه انداختند که کافی بود تا قاره‌ای را در خود غرق کند! آنها روایت تاریخی کتاب مقدّس را به عنوان معجونی از افسانه و خیال‌پردازی به تمسخر گرفتند و نبوت‌های کتاب را به عنوانی جعلیاتی که سال‌ها بعد از رخ‌دادن “حوادث پیش بینی شده” نوشته شده است رد کردند. جای تأسف است که این طرز تلقی تا به امروز باقی‌مانده و هزارانی از افراد تحصیل‌کرده این مطالب نادرست را پذیرفته‌اند بدون اینکه دریابند این‌ها دیگر کهنه شده‌اند.